Gamehelpcoloretto

W Coloretto zagrać może od dwóch do pięciu osób. W zależności od tego, ilu graczy zasiada do stołu, nieco odmiennie (ale nie przerażająco odmiennie!) wygląda przygotowanie rozgrywki. Wariant dla dwóch osób został dołożony do podstawowych zasad i omówię go na końcu. Teraz opiszę zasady gry dla 3-5 graczy. Najpierw najważniejsze - cel gry: Zbieramy kolorowe kameleony. Na końcu gry wybierzemy trzy kolory, za które zdobędziemy punkty dodatnie. Za karty w pozostałych kolorach zaś otrzymamy punkty ujemne. Proste? Otóż nie do końca.

Przed grą gracze muszą się umówić, w jaki sposób będą punktować zdobyte przez siebie kameleony. Autor gry zaproponował dwie możliwości:

- każdy kolejny kameleon w danym kolorze przynosi coraz więcej dodatkowych punktów,

- do trzech kameleonów w danym kolorze liczba punktów rośnie, a później maleje.

W kolejnym etapie przygotowania do gry należy wybrać i ułożyć na stole karty rzędów. Karty te wskazują, ile kart kameleonów w danym rzędzie może zostać dołożonych. Następnie wszyscy gracze otrzymują po jednej karcie kameleona – każdy w innym kolorze. Resztę talii tasujemy i odliczamy z niej 15 kart, na które kładziemy kartę końca rundy i przykrywamy pozostałymi. Wreszcie możemy zacząć grę. W swojej turze gracz musi wykonać jedną z następujących akcji:

- pociągnąć kartę z talii i dołożyć ją odkrytą do jednego z rzędów lub

- wziąć jeden z istniejących rzędów kart, posortować karty kolorami i rozłożyć odkryte przed sobą.

Następnie ruch przechodzi na kolejnego gracza i tak do momentu, gdy każdy weźmie jeden rząd kart. W tym momencie runda kończy się i rozpoczyna następna. Jeśli w swoim ruchu gracz decyduje się na wzięcie kart z dowolnego rzędu, nie uczestniczy już podczas tej rundy w rozgrywce; na oznaczenie tego faktu zabiera właściwą kartę rzędu i kładzie ją przed sobą. Przed następną rundą karty rzędów wracają na środek stołu, a nową turę rozpoczyna gracz, który zebrał ostatni rząd ze stołu w poprzedniej rundzie. Po odkryciu z talii karty „ostatnia runda” rozgrywa się bieżącą rundę do końca i podsumowuje rozdanie. Gracze posiadający kartę kameleona-jokera decydują, jaki kolor będzie pełnił on w ich zbiorze, po czym podlicza się punkty każdego z graczy. Wyniki warto zapisać, ponieważ w Coloretto wygra ten z graczy, który będzie miał najwięcej punktów po czterech rozdaniach. Wariant dla dwóch osób pojawił się w późniejszym wydaniu gry, sprawdza się równie dobrze jak zasady podstawowe, trzeba jednak pamiętać o kilku zmianach zasad. Z gry usuwamy dwa kolory kameleonów. Każdy z graczy otrzymuje na początku gry po jednej karcie kameleona w dwóch kolorach, innych niż kolory kart przeciwnika. W tej grze używa się tylko karty rzędów umożliwiające układanie przy nich odpowiednio rzędów: jednokartowego, dwukartowego i trzykartowego. Kiedy obaj gracze zbiorą już po jednym rzędzie, trzeci jest automatycznie usuwany ze stołu. Pozostałe zasady są identyczne z wyżej opisanymi. Szczęście czy taktyka?

Jak większość gier karcianych, Coloretto jest po trosze grą losową i taktyczną. Przy różnej liczbie graczy, korzystając z obu zasad punktacji i różnych ustawień kart rzędów i w każdej kombinacji gra objawia się jakby od nowa. Wystarczy zmienić sposób punktacji i od razu trzeba zmienić sposób gry oraz taktykę. Gra zyskuje przez to możliwość rozegrania kilku partii pod rząd bez znudzenia i umożliwia wypróbowanie różnych dróg do zwycięstwa. Duży wpływ na charakter gry ma też liczba graczy. Jeśli do stołu zasiada komplet graczy, pierwszy sposób punktacji wymusza w grze zbyt duży chaos i bardzo trudno jest cokolwiek sobie zaplanować. Każdy zbiera co popadnie, a gdy znów nadejdzie kolej na nasz ruch bierzemy tylko to, co zostało. Ten system punktacji wybierzcie zatem raczej, gdy gracie do czterech osób. Drugi wariant punktacji gwarantuje bardziej wyrównaną rozgrywkę i pozwala zaplanować ruchy. Jest jednak też bardziej strategiczny i wymagający.

Na zakończenie warto też dodać, że gra ta odniosła niemały sukces otrzymując nominację do nagrody Spiel des Jahres w roku 2003, a rozwijanie kolejnych wariacji na temat Coloretto doprowadziło Michaela Schachta w końcu do zaprojektowania Zooloretto, zdobywcy nagrody Spiel des Jahres.